ای به معصيت آلوده ز نافرمانی                             شرم بايد ز خدا تا به كی ات نادانی

همه شب خفتی و غافل شوی از رحمت حق         همه روز در طلب عشرت هر عصيانی

چندگویی كه به پيری برسم توبه كنم                چه كنی گر به جوانی به لحد درمانی

همنشينان تو در زير  لحد خاک شدند                   چشم عبرت بگشا خواجه اگر انسانی

تو كه بايد شوی آخر فرس چوب سوار                  نرود مركب ديگر به چنين ميدانی

به سر قبر يكی رفتم و گفتم چونی                     گفت احوال چه پرسی كه بيايی دانی

منهم از اهل جهان مثل تو مردی بودم                  مال و اموال و زن و خانه و فرزندانی

به ته خاک لحد ذره صفت پاشيدم                       نه نشان از سرو مو و نه لب و دندانی

آن نه آنجاست كه پرسند ز كس اصل و نسب        كه تو از نسل گدا  يا پسر  سلطانی

رشوه و درهم و دينار نگيرند ز كس                      عمل نيک بخواهند تو را خواجه اگر بتوانی

آن زمان دست به دامان شهی بايد زد                 كه بود نام شريفش علی عمرانی

جز علی ابن ابيطالب و فرزندانش                        بخدا كس نكند درد تو را درمانی